Zespół zakodowanych reakcji seksualnych: Przyczyny, objawy i leczenie
Spis treści
- Czym jest zespół zakodowanych reakcji seksualnych?
- Przyczyny choroby
- Nazwa choroby – objawy
- Wpływ na życie seksualne
- Leczenie i terapia
- Rola partnera w terapii
Czym jest zespół zakodowanych reakcji seksualnych?
Zespół zakodowanych reakcji seksualnych jest zbiorem zahamowań na doznania seksualne, które mogą występować zarówno u kobiet, jak i mężczyzn. Zdiagnozowany już w 1974 roku, zespół ten stanowi istotny problem natury seksualnej. Jest to choroba, która wpływa na zdolność do osiągania pełnej satysfakcji seksualnej i może prowadzić do poważnych problemów w relacjach partnerskich.
Przyczyny choroby
Główną przyczyną zespołu zakodowanych reakcji seksualnych są przyzwyczajenia doznań odczuwanych podczas masturbacji uprawianej w okresie młodzieńczym. Podczas tej aktywności mogą tworzyć się wzorce, które później trudno przełamać w kontekście relacji z partnerem. To właśnie te wypracowane wzorce stają się przeszkodą w osiągnięciu satysfakcji podczas spontanicznego stosunku płciowego.
Nazwa choroby – objawy
Objawami zespołu zakodowanych reakcji seksualnych jest przede wszystkim brak osiągnięcia orgazmu podczas normalnego, spontanicznego stosunku płciowego. Osoby dotknięte tym problemem mogą odczuwać frustrację i rozczarowanie, co dodatkowo pogłębia problem. Objawy te mogą się różnić w zależności od osoby, ale wspólnym mianownikiem jest trudność w osiągnięciu satysfakcji seksualnej.
Wpływ na życie seksualne
Życie seksualne w związku jest równie ważne, jak zrozumienie i komunikacja między partnerami. Zaburzenia w tej sferze mają negatywny wpływ na relacje partnerskie. Partnerzy przyzwyczajeni do określonych doznań, wyuczonych przez długi czas podczas masturbacji, mogą mieć trudności z otwarciem się na nowe doświadczenia oferowane przez partnera. To często prowadzi do frustracji i napięć w związku.
Leczenie i terapia
Medycyna zauważa zwiększony odsetek zachorowalności na tę chorobę u młodych kobiet o histerycznym charakterze. Fakt przyzwyczajeń do określonych reakcji i doznań seksualnych nie oznacza, że osoba choruje na niską potencję seksualną. Wręcz przeciwnie, potencjał ten jest bardzo wysoki, ale nawet najbardziej doświadczony partner nie jest w stanie odczytać zakodowanych w mózgu przyzwyczajeń. W takich przypadkach ważne jest, aby zaprzestać masturbacji i skonsultować się z lekarzem specjalistą, takim jak seksuolog.
Rola partnera w terapii
Ważne jest, aby terapii poddali się obydwoje partnerzy, co przyspiesza efekty i czyni leczenie bardziej skutecznym. Terapia opiera się na psychoterapii behawioralnej, gdzie partnerzy uczą się nowych wzorców zachowań i komunikacji. Uwarunkowane zachowania mogą mieć podłoże nerwicowe, dlatego często stosuje się leki przeciwlękowe lub antydepresyjne. Kluczowe jest, aby w procesie leczenia obie strony były otwarte i gotowe do współpracy.